فسفر (P)

فسفر (P) خاصيت ماشين كاري، براده برداري، شكنندگي در حالت سرد و استحكام در حالت گرم را بالا برده و مقاومت در برابر ضربه را كاهش مي دهد.

گوگرد (S)

گوگرد (S) نقطه تسليم و مقاومت در برابر كشش فولاد را تغيير نمي دهد. وجود گوگرد در فولادهاي خوش تراش عامل مهمي است. در حقیقت، اضافه كردن گوگرد به تركيب فولاد يكي از راه هاي افزايش قابليت ماشين كاري، است. زمانی که ابزار برش روي سطح قطعه كار مي كنند، به دلیل وجود سولفات منگنز طول پليسه ها كوتاه تر مي شوند و نقش روان كار را نيز ايفا مي كنند و در نتيجه صافي سطح بيشتر مي شود.

كروم (Cr)

كروم (Cr) كروم عنصر اصلي در فولاد هاي زنگ نزن است. حفظ استحكام و سختي فولاد در دماهاي بالا و شرايط كاري و افزايش مقاومت خوردگي در محيط هاي اكسيدكننده علل اصلي در افزودن كروم به تركيب فولاد افزايش سختي پذيري فولاد است. با افزايش درصد كروم، مقاومت خوردگي فولاد بیشتر مي شود و همچنين در دماهاي بالا مقاومت به اكسيداسيون آن ها زياد خواهد شد.

نيكل (Ni)

نيكل (Ni) به عنوان عنصر آلياژي در فولاد به همراه كروم استفاده مي شود. نيكل سختي پذيري فولاد را افزايش مي دهد. نيكل خود به خود باعث افزايش مقاومت خوردگي مي شود.

مليبدن (Mo)

مليبدن (Mo) به طور معمول با عناصر ديگر آلياژ مي شود. در فولاد كروم نيكل دار و فولاد منگنزدار سبب ريز دانه سازي می شود و باعث بهبود قابليت جوشكاري مي‌شود و نقطه تسليم و استحكام نهايي را بالا می برد. با ازدياد درصد موليبدن جوش پذيري می يابد.

كبالت (Co)

كبالت (Co) موجب بهبود استحكام مكانيكي فولاد در برابر دماي بالا مي شود. پس به عنوان يك عنصر آلياژي در فولادهاي ابزاري گرم كار  استفاده می شود.

تنگستن (W)

تنگستن (W) كاربرد زيادي در توليد فولاد هاي ابزار داشته و اخيرا در توليد فولادهاي پرآلياژي مقاوم در برابر حرارت نيز استفاده مي شوند. سختي پذيري را افزايش مي دهد و از افت سختي در دماهاي بالا كه امري رايج در نوك ابزار است جلوگيري مي كند.

واناديوم (V)

واناديوم (V) با افزودن واناديم به فولادهاي ابزار و آلياژي سختي پذيري آنها افزايش مي‌يابد. واناديم به عنوان عنصرآلياژي در فولادهاي كربني ميكروآلياژي استفاده مي‌شود و تنها به مقدار كمي كافي است تا افزايش قابل توجهي در استحكام فولاد به دست آيد. اين عناصر به تنهايي و يا به صورت تركيبي، مقاومت فولاد را بالا مي برند.

تيتانيوم (Ti)

تيتانيوم (Ti) در فولاد هاي ضد زنگ نيز براي از بين بردن اثر مخرب كاربيد كروم مورد استفاده قرار مي گيرد.

نيوبيم (Nb)

نيوبيم (Nb) در فولادهاي ضد زنگ اثري مشابه تيتانيوم را داشته و به تنهايي و يا به همراه تيتانيوم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

آلومينيوم (Al)

آلومينيوم (Al) يكي ازقوي‌ترين اكسیژن زداها و نيتروژن زداهاست و بر اساس نتايج بدست آمده تأثير بسيار زيادي براي مقابله با كرنش‌هاي ناشي از پيري دارد. در تركيب با نيتروژن تشكيل نيترور سخت مي‌دهد كه باعث افزايش مقاومت در برابر پوست‌هاي شدن مي‌شود به همين دليل به عنوان عنصري آلياژي براي مقاومت حرارتي فولادها به‌كار مي‌رود.

قلع (Sn)

قلع (Sn) نقطه تسليم و مقاومت در برابر كشش فولاد را تغيير نمي دهد ولي در نورد سرد مشكل‌ زا مي‌باشد . زيرا افزايش اين عنصر در فولاد باعث ايجاد تركيباتي مي‌شود كه دماي ذوب آنها پايين مي‌باشد.

مس (Cu)

مس (Cu) به عنوان يك فلز آلياژي به تعداد بسيار كمي از فولادها اضافه مي شود. زيرا اين فلز به زير لايه هاي سطحي فولاد تمركز يافته و درفرآيند شكل دهي گرم با نفوذ به مرز دانه ها، حساسيت سطحي را در فولادها به وجود مي‌آورد. لذا به عنوان يك فلز مخرب در فولادها محسوب مي‌گردد. به واسطه حضور مس نقطه تسليم و نسبت نقطه تسليم به استحكام نهايي افزايش مي‌يابد.

سرب (Pb)

سرب (Pb) باعث كم شدن خاصيت نورد در فولاد مي‌شود. كيفيت سطحي فولاد را كم مي‌كند. به دليل افزايش خاصيت شكل‌گيري فولاد، در فولادهاي اتومات بيشتر مورد استفاده مي باشد.

ازت (N)

ازت (N) يك عنصر مخرب مي باشد. ازت (نیتروژن) موجب شكنندگي فولاد شده و خواص خم شدگي آن را تخريب مي نمايد.

هيدروژن (H)

هيدروژن (H) هيدروژن يك عنصر مخرب در فولاد تلقي مي‌گردد. زيرا موجب تردي و شكنندگي فولاد مي‌گردد. مخرب‌تر ازنيتروژن بوده و انعطاف‌پذيري را كم مي‌كند.